..: اضطرار :..
امام حسین علیه السلام در دعای عرفه می فرمایند : « اوقفنی علی مراکز اضطراری » خدایا مرا به مرکزها و ریشه های اضطرار و بیچارگیم واقف کن . در زیارت عاشورار آمده است: « أسأل الله الّذی أکرمنی بمعرفتکم و معرفة أولیاءکم و رزقنی البراءة من أعدائکم أن یجعلنی معکم.» یا درباره اصحاب حضرت آمده : «بذلوا محجهم دون الحسین(ع)» کسانی که خونشان را مقابل حسین (ع) فدا کردند. خودشان را جلو انداختند و او را خواستند و همراهی کردند، بعد هم پیشاپیش او قدم گذاشتند و یار او شدند، این معیت و جلوداری ( پیش مرگی) همه در این مقدمات ریشه و سهم دارند. آنچه این اضطرار و عجز را مشخص می کند ، ظهور بلا و هجوم بلاست . آن قدر تیغ بلا بر سرت می کشند و بر دلت مصیبت می بارند ، که از خودت فارغ شوی و بر او تکیه کنی و با او ، به سوی او گام برداری . این اضطرار و این توسل و تضرع و اعتصام و چنگ زدن ، باعث عصمت ونجات از آفت هاست و همراه معرفت و ایمان و تقوا ، می تواند حتی هنگام عجز ، تو را راه ببرد . بلا و عجز و اضطرار و اعتصام ، از عنایت های او هستند و سالک را از محدودیت و محرومیت می رهانند و آرمان های انسان را به گونه ای دیگر محقق می سازند ، که بتواند با رنج ، راحت باشد ؛ نه آن که در راحتی و رفاه ، رنج تحول و مرگ و درد جدایی را داشته باشد . حضرت امام حسین(ع) در دعای عرفة‌شان می‌فرمایند: خداوندا، یقین را در قلبم جای ده و آن را بر رأی (تصمیم) و امر (عمل)ام غالب گردان. تصور می کنیم آنهایی که از اباعبدالله(ع) بریدند و روبه‌روی او ایستادند، همان کسانی نبودند که برای او نامه نوشتند، او را خواستند، و با او پیمان بستند؛ چرا! همان ها بودند که عهد بستند ، اما بعد عوامل دیگری مانع می‌شود. ضرورت‌های زندگی حائل می‌شود بین آنها با ولیّ. حال این ضرورت، ضرورت محبت زنی، یا ضرورت دریافت پولی، یا رسیدن به پست و مقامی است. از خود تا خدا پایی دیگر می خواهد و مرکبی دیگر می طلبد و این مرکب ، مرکب بلا و عجز و اضطرار است ؛ چون ، راه آن جا آغاز می شود ، که تو تمام می شوی ! و این شروع مبارک و آغاز تمام ، برای کسی است که در عجزش خدا را یافته و با عجز ، به یاس گرفتار نشده و با او ، به سوی او راه افتاده است . اگر به این وسعت برسی و دل از دنیا بیرون بفرستی ، یعنی اگر دل بزرگ تو از دنیا بیرون برود ، پس تو ، پیش از مرگ مرده ای « موتوا قبل ان تموتوا » را اطاعت کرده ای . این گونه ، تو به تمامیت وجود خود و به تمامیت غایت و هدف و به تمامیت سلوک و راه خود خواهی رسید . وقتی که اهداف بلندی را طالب باشی خواه ناخواه مقدماتش را فراهم می‌کنی ؛ راهی است سخت که مردان راه را به فریاد آورده « آه من قله الزاد و بعد الطریق » چون با تمامی کوششی که تو حتی در حد عصمت بکنی فریادت از «قلّت الزاد» (اندک بودن توشه) و «بعد الطّریق» (دوری راه) بلند است، هم خوف ربّ را دارند و هم خوف روز مجازات را. ولی مرکبی دارد در عجز ؛ و راهواری دارد در اضطرار ! با او ، تا او ، راهی نیست . راه ، آن جا آغاز می شود ، که تو ، تمام می شوی . و این پاداش کسانی است ، که به سیر او دل داده اند و بر او تکیه کرده اند . و اینجاست که طمأنینة شان «بذکرالله» است . منبع : کتاب نامه های بلوغ تالیف استاد علی صفایی سخنرانی استاد علی صفایی حائری. شب دوم محرم‌الحرام 1373
از خدایی که مرا به واسطة شناخت شما و دوستانتان گرامی داشت، و برائت (دوری) از دشمنانتان را روزیم فرمود، درخواست دارم که مرا در دنیا و آخرت همراه شما قرار دهد.
« بذکر الله تطمئنّ القلوب »
به یاد خدا دل‌ها آرامش می‌یابد.
" اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ" این وبلاگ نگاه تخصصی و دینی نسبت به مسأله اضطرار دارد. مولف سعی دارد مقاله های کوتاه از منابع معتبر در این باره، ارائه دهد. لذا سعی شده از ادبیات وبلاگی کمی فاصله گرفته شود. امید که مورد توجه حضرت ولیعصر قرار بگیرد.